Opgeven komt in haar woordenboek niet voor. Wel andere woorden die er eigenlijk niet in thuis horen. Nederlands is niet haar moedertaal, maar ze drukt zich er wonderschoon in uit. Haar verhaspelde woorden zijn veelzeggender dan de correct gespelde officials in het Groene Boekje. Haar taalkronkels zijn net zo onvoorspelbaar als haar prestaties.
Onbedoeld lapt ze de regels van de marathon aan haar laars en zet coaches, commentators en medestrijders op het verkeerde been. De ochtend van de start is ze misselijk van angst en vraagt ze zich huilend af waarom ze dit gaat doen. Maar haar nieuwsgierigheid wint het van haar angst. Niet de winst maar de ervaring is haar doel. Sifan Hassan kijkt het beest in de bek, tart alle regels van het marathonwetboek en wint als debutant de London Marathon. De toegesnelde pers vertelt ze ‘heel bedanktbaar’ te zijn. De weg die ze aflegde naar victorie omschrijft ze als ‘alleenzaam’.
Alleenzaam. Dat woord komt bij me op wanneer ik een paar dagen later kijk naar een zwaarbeveiligde, zwaaiende kroonprinses in een oranje Rotterdam. Door bedreigingen beroofd van haar jeugd en vrijheid. Opgesloten in een gouden kooi. Door een laffe meute twitteraars jarenlang bloeddorstig gefileerd en bekritiseerd. De verpersoonlijking van alleenzaamheid. Zou ook zij soms misselijk van angst aan de dag beginnen? Zou ze zich radeloos afvragen waarom en of het allemaal de moeite waard is?
In gedachten roep ik haar toe. Run A(r)malia. Run! Doe als Sifan, tart alle regels en laat je onbedanktbare onderdanen zelf hun linten maar doorknippen. Smijt je toekomstige kroon in de beerput, zet je kogelvrije hemd op Marktplaats en run! Laat de nieuwsgierigheid het winnen van de angst. Alleenzamer dan dit kan het niet worden toch?
Ren en kies je eigen pad. Waar wacht je op? Zelfs de koning van Rotterdam – Lee Towers – gaf je zijn gezongen zegen. Duizenden schorre kelen stemden ermee in. Walk on, walk on with hope in your heart and you never walk alone.
Gerda Lether