Ben ik nu een blogger? Ik hoop oprecht van niet. Er zijn weinig woorden die ik zo onaantrekkelijk vind als ‘blog’. Het klinkt als mijn kat die een haarbal uitbraakt. Of als de reactie van een bankhangende puber op de vraag of zij/hij/x zin heeft in een workshop mindful dauwtrappen.

Deze vertelstek is mijn digitale Prozac. Mijn roze bril die gedoe minder zorgelijk kleurt, de waarheid een graadje zachter en zuurpruimerij wat zoeter.

Wil je meekijken? Zet ‘m op!

Ik ben allergisch voor gezeur. “Dat is dan maar zo” is mijn natuurlijke reactie op alles waar ik toch niets aan kan veranderen. Ik hou van verhalen en dwalen. Door avondrode polders, hebberige winkelstraatjes, overvolle boekenkasten, calorierijke kookboeken en het World Wide Web. Zo ontstaan spontaan vertelsels. En omdat die pas echt gaan leven als ze gelezen worden, laat ik ze hier los in de Wijde Woorden Wereld.  Week in de knieën zwaai ik ze uit. Misschien gaan ze doelloos dwalen, wie weet laten ze een spoor van vluchtige glimlachjes achter.

Wellicht worden ze onderschept door de blogpolitie die streng concludeert dat ik wel degelijk een blogger ben. Dat zou pas echt ‘blogggghh’ zijn. Maar ja… Dat is dan maar zo.

Gerda Lether